Парасткі

Нашто хацець таго, чаго няма

Ці ёсць — але маланка, эфемернасць?

Нашто імкнуцца вымераць бязмернасць

I ведаць — намагаюся дарма

Я скласці, я к мазаіку, жыццё

I сумясціць — як ёсць і як павінна?

Гаркота запазнелай журавіны —

Непераходных ісцін адкрыццё:

Што знелюбелы ўжо не будзе люб,

Што дыхаць не дае любая маска...

Каб ведаць я магла тады, што казкай

Расквечвала часамі просты слуп!

Вярніцеся, і словы, і лісты,

Нібы мае, але даўно чужыя!

Імкліва-вольным, я давала жыць вам,

А вы — нічога мне, апроч слаты.

Але нібы не здраджвалі сябры,

Нібыта скрозь жывое не карылі

Да сэрцавіны... Не ламала крылле,

З высокай узлятаючы гары.

Але, пакрэсліўшы, жыву наноў,

Але ўсё роўна раскрываю сэрца,

Шукаю глыб і веру — новым сэнсам

Напоўніцца ярэм ранейшых слоў...