Парасткі

Была такая дзіўная бяссонніца:

Пясчынкі часу падалі з гары.

Свяціла лямпачка — малое сонца мне,—

I шчабяталі ў клетцы снегіры.

Таму узлёту явы і прадбачання,

Як дрэва пад узмахам і разца,

Падатлівай была. Нібы задача мне:

Аб нечым думаць, думаць без канца.

Нібы людскія клопаты на плечы мне

Усклалі: «Вось, узважвай і дзялі!»

Нібыта ўсім галодным і скалечаным

Павінна даць прытулак на Зямлі...

Упершыню была ў мяне бяссонніца...