Парасткі

Тэлефонны абяцаў эфір:

«Вылечыць цябе мая Сібір!

Пражыла ты гэтую вясну?

Я наноў табе яе вярну!»

Санраўды: ізноў перажываю

Я вясну — з сакавіка да маю.

Смагу не спатоліла на сок?

Плешчацца ля ганка туясок.

Не нарвала красак? Ля ракі —

Першыя таежныя жаркі.

I ў другой спакуслівай вясне —

Словы, там не сказаныя мне.

Галаве кружыцца б без віна!

Толькі гэта — не мая вясна.

Хоць пазшося на адно імгненне,

Рвецца сувязь часу і імкнення:

Вусны сок гаркотаю пячэ,

Вянуць кветкі на стале хутчэй.

Адпусці мяне і не віні,

Што не ў гэтай глебе карані!