НОЧ


Стаю, прыхінуўшыся цесна,

А блізкасці нестае:

Стаяць паміж намі, як цені,

Крыўды твае і мае.

Я не прашу даравання,

А прэч не магу пайсці:

Спазнілася на спатканне,

Адзінае ў жыцці.

Зноўку на восень верне,

Цемра штоноч даўжэй...

Як цяжка зламаць недавер нам,

Але разысціся — цяжэй.

Маўчаць дамы-камяніцы.

Ноч. Не відаць людзей.

Жнівеньскія зарніцы —

Вечная прага надзей...

Загрузка...