Стаю, прыхінуўшыся цесна,
А блізкасці нестае:
Стаяць паміж намі, як цені,
Крыўды твае і мае.
Я не прашу даравання,
А прэч не магу пайсці:
Спазнілася на спатканне,
Адзінае ў жыцці.
Зноўку на восень верне,
Цемра штоноч даўжэй...
Як цяжка зламаць недавер нам,
Але разысціся — цяжэй.
Маўчаць дамы-камяніцы.
Ноч. Не відаць людзей.
Жнівеньскія зарніцы —
Вечная прага надзей...