Парасткі

Прыйшла нячутна. На ложак прысела.

«Ну вось я. Так клікала ты мяне,

Што адпусцілі адтуль. Ненадоўга.

Што ў цябе, дачушка, такое?»

«Я... ведаеш...»

Мамай яе назваць

Язык не паднімаецца — такая маладая!

«Сын мой... без бацькі.

Дурэе... Не слухаецца...

Не ведаю, што рабіць!»

«Спытай што іншае. Бачыш, дачка,

Яму ж хутка ўжо сем гадоў.

А табе ж і чатырох не было,

Як пайшла я ад вас у дарогу далёкую...»