Парасткі

Ацяжэлыя бэзу гронкі.

Дзікіх руж буянне. Смуга...

Адліснецца жыцця старонка —

I крысом ахіне туга.

Немагчыма — каб так заўсёды,

На ўзляценні, на вышыні,

Каб былі на паўнеба ўсходы,

Залатыя ад сонца дні.

Толькі схібіш — і як адкіне!

Перарэжацца свет мяжой.

Немагчыма, калі загіне

Адпакутаванае душой!

Немагчыма — самкнецца раска.

Немагчыма — спаліць агонь.

Па шляхах камяніста-гразкіх

За сабой іду наўздагон!