Парасткі

Сусвет вібрыруе. I я

Сціскаюся і ападаю.

Няўтольна, прагная, жадаю

Спазнаць: вяршыня — ці мая?

Сусвет вібрыруе. I век,

I час, нібы хвіліна, цесны.

I нараджаецца балесна

Ува мне інакшы чалавек.

I вызначаецца мой шлях:

Узлёт — і сэрца перапады.

Дабра бязмернасць, меру здрады

Прыняць, я к прыме дождж ралля.

Няма без гэтага дажджу

Зялёнай кволасці жывога.

Але абрынецца трывога:

Сама ці вызначу мяжу ?

Сусвет вібрыруе. I я —

Ягоным дыхаю дыханнем.

Я і нянавісць, і каханне.

Мой стогн — у плачы ручая.