Вершы

Ёсць рукапісы, змест якіх сцярты, ледзь знаць,

Ці нат другі напісан сэнс бязбожна.

Іх палімпсестамі1 прынята здаўна зваць,

І першы іхні змысл пайме не кожны.

Краіна родная! Так сталася й з Табой.

Багацце й хараство твае прыроды

І прошласць слаўную змяшаў чужак з гразёй

І словы вывеў гідкія для зводу.

Але народны дух, разбіўшы мур турмы,

Здалеў вяковы бруд паганы змесці.

І з дзіўнай любасцю чытаем тое мы,

Што захавалася на палімпсесце.