Вершы

Нашы тайны й жаданні, як рэчы, як кветы,

Маюць водар і якасці фарб.

Іх багацці і тонкасць — цудоўныя светы,

Іх калёраў нязлічаны скарб…

І калі ты прыціхнеш, дзяўчына, няждана

І замысліцца воч ясната,

Хараство летуценняў тваіх незраўнана,

Незраўнаная іх любата.

І здаюцца мне раніцай снежныя горы,

Там нічый непракладзены шлях,

І альпійскай фіялкі ў празрыстым прасторы

Ледзьве чутны чаруючы пах.

Але ўсенька, сяброўка, усенька гавора:

І румянец, і грудзі, і стан —

Ап'яніць і ўзбунтуе галованьку скора

Ружаў вакхавых млявы туман.