Вершы

Смутак пахмуры чала не замрочыць спакушаных, мудрых,

Цяжкі панурасці грэх не зачэпіць ніколі разважных,

І абурэнне іх дух з раўнавагі не выведзе раптам —

Дзева Палада спакой іх і ціхую яснасць вартуе.

Сябра, зірні — вось палёў хараство праміне і загіне,

Але вясёлай вясной красаванне іх поўна і светла.

Можа, таму ты й жадаеш быць толькі малюсенькай кветкай,

Польнай сцяблінкай слабой, каб пражыць беспасрэдна і проста.

Звозячы ўвосень плады, што паспелі на дрэве і ў полі,

У тайны прыроды ўнікаючы, я памятаю няўхільна —

Яркіх маланак агні і грымотаў працяглыя гукі,

Рэху, ўздыханні зямлі, ім адгучную гулка і згодна,

І дабрадзейных зямельцы дажджоў, навальніцы і бачу

Мудрасць у гэтых праявах, у гэтым суладдзі адвечным.