Вершы

Пара! Не моўкне хваль гамонка,

Спявае вецер свежа, гонка

І ветразь плешча — адплывай!

Цалуй ў апошні моцна, звонка —

Мой сум, як золата пярсцёнка,

На сэрца лёг і цісне ўкрай.

Але трывог не ўбачаць вонках,

Хоць вочы — светлая палонка, —

У іх адно, адно чытай.

Насупраць мне з імглы пялёнкай

Паўстане бур атхлань — прадонка

І бура выпесціць адчай.

Але хай машта квіліць тонка,

І ўспамінаецца старонка,

І мора пеніцца няхай, —

Затым, што мужны буду, жонка,

Вярнуся я, а ты ў ваконка

Цікуй і цноту ткліва дбай.

З далёкіх падарож, мая сасонка,

Я прывязу суровых вод звычай,

І сэрца вернае, і ў тронках

Вось гэтых — гэты нож… Бывай!