Клавуня, гэта я, твой Вася

БЯДА І ГОДЗЕ

У Польшчы кожны другі мае вышэйшую адукацыю. Тая другая палова насельніцтва, якая мусіць падпарадкавацца адукаваным, проста мучыцца. Мучыцца таму, што не навучылася розных таямніц патрэбных у жыцці. Калісьці, як я быў малы, асноўнай вагой у вёсцы быў бязмен. Я так урос у бязмен, што забыў аб іншых вагах, якія цяпер абавязваюць у таргоўлі. Зусім нядаўна, заехаў да Махнатага, каб купіць танных яек. Яны тады былі па 50 зл. за кілаграм у скупцы. Але я захацеў свежанькіх, свежанькіх. Зайшоў да адной жанчыны і папрасіў: — Цётка, у вас свежыя яйкі?

— А ў мяне толькі свежыя, — адказала, — больш чым месяц не маюць.

— А месяц гэта мала для яйка?

— А многа? Кітайцы ядуць стогадовыя і аж аблізваюцца, а вам месячныя старыя.

— Ну, добра, цёцю, калі можаце, то прадайце, няхай мяне жонка пахваліць.

— А пахваліць, пахваліць! Калі я табе дагаджу, то і жонка пахваліць...

Далей я не дачуў, што яна сабе пад носам сказала, але здагадаўся пасля. Яна проста дадала, што... аж табе адхочацца".

Пайшла да каморы, прынесла шаснаццаць яек, ды пры мне скрупулёзна пералічыла, каб чаго не падумаў. Рогі хустачкі завязала, павесіла на бязмен і сказала:

— Глядзі, паўтара кілаграма, як адрэзаў.

— Ага, — гавару, — і колькі ж за іх возьмеце з мяне?

— Як з цябе, дзевяноста злотых, бо то яйкі і вялікія і свежыя. На скупцы далі б па 50 зл. Але калі ўжо ты прычапіўся, то бяры па 60 (шэсцьдзесят).

Даў я жанчыне сто злотых і гавару: — Я здачы не хачу, дайце мне за дзесяць зл. пэстак. Жанчына насыпала мне шклянку пэстак і я задавалёны паімчаўся дамоў.

У разгары таргоўлі, або з уражання, што нейкі пан прыехаў, жанчына "забылася", што яе бязмен важыць Фунты, а не кілаграмы. І "пана" жонка яшчэ па сённяшні дзень разявай называе.

Ой, забалакаўся аб Махнатым і забыўся чаго хачу, а хачу вось чаго: восьмага ліпеня адарваў лісток з календара і ўбачыў рацэпт на пірог з ягадамі:

"На цеста: 40 даг мукі, 15 даг масла, 15 даг масла расліннага" і гэтак далей. Калі жонка прыйшла з працы, я спытаў, ці ў яе працы не змяніліся вагі, ці ўсё яшчэ грамы, дэкаграмы, кілаграмы?

— Што, зноў сонечнага ўдару дастаў? — спалохалася жонка.

— Не, нічога такога. Я проста хачу пераканацца, колькі грамаў змяшчае адзін даг.

— Які яшчэ даг?! — ужо злосна крыкнула мая.

— А я ведаю які? Тут, у календары за 1982 год так падаюць у рэцэпце.

— Добра было б, каб падалі колькі важыць адзін даг, я б такі пірог пякла. А як спячы, калі ад жыцця адсталі, бяда і годзе.