Клавуня, гэта я, твой Вася

ОХ, І ГНАЎСЯ Я!

Па цэлым горадзе Калобжэг, дзе толькі магчыма, паразвешвалі каляровыя плакаты. Яны, гэтыя верасклівыя плакаты-рэкламы аб'яўлялі ўсім на свеце аб тым, што ў рэстаране "Барка" падаецца ежа з рыб, якую прыстаўляюць нямецкія кухары-спецыялісты!

"Народы спяшайце паспрабаваць страву з рыб, якая падаецца толькі у "Барцы", і прыгатоўлена толькі нямецкімі кухарамі-спецыялістамі. Калі нехта з вас спозніцца, будзе шкадаваць праз усё свае жыццё, што абмануў свой далікатны страўнік і не пазволіў вуснам паспрабаваць неба! Тым больш, што нямецкая кухня будзе вас гасцяваць толькі ад 22 да 28 чэрвеня 1978 года!

Такія рэкламы кідаліся людзям у вочы з усіх сценаў, платоў і слупаў горада. А вядома, што я належу да тых цікавых, якія лезуць туды, дзе магло б абыйсціся і без іх. Але такіх не забракавала і ў Калабжэгу. Гнаны авечым бегам ды неабвержанай цікавасцю, як смакуе нямецкая камбала (думаў, што яна па-крайняй меры пахне шынкай, альбо грудзінкай (пасунуў і я туды). Нясмела ўвайшоў да "Баркі", дзе адразу у мае вачаняты кінуўся агромны размераў невад на сцяне, а ў ім паўно рознае рыбы. Гэтыя экспанаты таксама засушаныя і прымацаваныя да сцяны, але ўсё роўна дае ашаламляючы эфект. Там і траска, там камбала і... піла з зубастым доўгім носам, шчупак, сум. Я адчуў сябе, бы ў акварыуме без вады. Бо і крэслы, на якіх людзі сядзяць даюць уражанне такое, як быццам бы ўсе рыбы паказалі нам хвасты. Гавару вам, крэслы трышчаць уверх агромнымі рыбімі хвастамі ды ўсё апошняе таксама на марскі манер. Сеў я на адной з такіх "марскіх жывёлін" пастаўленых ля саміх дзвярэй і паглядаю, як сярод столікаў снуюць афіцыянткі нібы марскія німфы, ды толькі лёгенька ўсміхаюцца да сваіх старых наведвальнікаў, якія п'юць "Полчын бір" пад фрыткі.

Я там чакаў толькі часу, колькі трэба, каб пачуць, што ўжо пад табою не гладкая дошка, а іголкі окуня, альбо іншае калючкі. Аднак урэшце прыплыўла і да мяне адна з багінь. Злажыўшы губы ў трубку і гледзячы па над маёй галавой запытала:

— Слухаю.

— Прабачце, ці у вашым рэстаране абслугоўваюць усіх, ці толькі знаёмых?

— Усіх.

— Дзякуй. Што пані мне запрапануе з нямецкай кухні?

— Падам пану... Тут я не дачуў імя ежы і запытаў: "Што, што?"

— Марынэллю, паўтарыла багіня вымушанай ветлівасцю і чым хутчэй адыйшла, каб не пазволіць мне, нясмеламу апамятацца, што гэта такое, і каб, барані Божа, не падумаў марудзіць.

Пасля некалькіх хвілін, як бы здагадаўшыся, што мае дачыненне з карэспандэнтам "Нівы", прынесла відэльцы, а праз наступныя пару хвілін і самую марынэллю з фрыткамі. Устраміў я відэльцы ў гэтую марынэллю, а з яе выціснулася нешта падобнае да вантробы, якою кормяць стронгаў у Чылічанцы перамалоўшы у мясарубцы. Па-спрабаваў з несмакам а гэта нешта кіслае. Страх мяне агарнуў, але падумаў, што гэта ж прысмак і пачаў есці.

Але калі яшчэ чакаў пакуль прыплыве да мяне багінка-афі-цыянтка, бачыў, як адзін чалавек еў нешта падобнае. І так гэта еў, як у нас адзін лянцяй, каб даўжэй у поле не ісці сярпом жыта жаці, мамляў гэты бядняга і ўсё толькі папіваў півам, каб якасьці загнаць гэтую "смакату" у страўнік, як калісьці я сам папіваў ваду, каб глытнуць зялёны, гнілы хлеб. Дык і я таксама еў аж спацеў ды толькі спад ілба азіраўся на бакі, ці хаця ніхто з мяне не смяецца. Гэтая марынэлла мела ў сабе надта многа нейкіх нітачак, жылачак, якія цягнуліся за відэльцам і не магчыма было іх адарваць. Я вырашыў, што гэтая марынэлла гэта толькі па іхняму, бо па нашаму гэта нічога іншага, як сам васьміног.

Пакінуў я гэты кіслы прысмак з запахам нейкага гнайняка і 57 злоты, бо толькі каштаваў. А сам заціснуўшы зубы, паімчаўся на кватэру (добра, што блізка!) быццам да пажару.

Ах, каб вы, даражэнькія паглядзелі, як я гнаўся дык не паверылі б, што гэта іменна я. Ледзь паспеў да прыбіральні. Тут выпусціў марынэллу назад да мора праз клаачную міску і цэлыя суткі нічога ў рот не ўзяў.

Так стары акула даўся злавіць на кручок "марынэллы", якую падсунула камбала ў выглядзе німфы.