Клавуня, гэта я, твой Вася

АБОЕ РАБОЕ

— Куды ідзеш?

— У горад.

— Ну, то не йдзі.

— Булкі маеш?

— Не, няма.

— Ну, то не куплю.

— А малако дома маеш?

— Таксама няма.

— То што, не прыносіць?

— Чаго?

— Як не, то не.

— Што, чаравікі купіў?

— Не, туфлі.

— Няхай сабе туфлі, але ж гэта боты!

— Калі боты былі туфлямі?

— Тады, калі ляжаў глыбокі снег!

— А калі ляжаў глыбокі снег?

— Дзе?

— У Афрыцы!

— А калі ты бачыў у Афрыцы снег?

— Тады, як там быў.

— А быў?

— Не.

— То чаму не заехаў па дарозе?

— Па якой дарозе?

— А якія бываюць дарогі?!

— Асфальтовыя, чыгуначныя і мо яшчэ якія.

— Ну, то па найлепшай, але глядзі, каб не ўпаў.

— Абую жорсткія боты, якія не коўзаюцца, — паеду лыжах.

— А ты чуў, што Коля свінню прадаў?

— Каму?

— Не ведаю.

— То як ён мог прадаць?

— Каб каня купіць!

— За свінню каня!?

— А ты, што хацеў пару?

— За свінню ён можа купіць толькі жарабя.

— Ну, пэўна, разумнік, пару коней і жарабя!

— Мне можна купляць, што хоча!

— А пэўна, каго ж ты калі пашкадаваў?!!

— Ты ў які бок гнеш?!

— У які хочу, і твая малая справа!!

— Чаго ты гарачышся, мы ж гаворым па-добраму?!

— З табою пагаворыш, калі ты ўсё супраць!!!

— Супраць каго!!!

— Супраць мяне!

— Адкуль ты гэта ўзяла!?

— Бачу па жарабяці!

— Па якім жарабяці?

— Па тым, што Коля за свінню купіў!

— А купіў?

— Хто яго ведае?

— Ну, то чаго гараваць?

— Таго, што ты пляткар!

І замоўклі на два месяцы.

1985 г.