Сабакі Эўропы

13.

Зноў пачала лячыць Бянігна людзей. Зноў падаліся ў Эркрат легкавікі самых розных марак ды мадэ­ляў, кіравалі сюды з самых розных аўтабанаў, не прыцягваючы асаблівай увагі, бо ці мала што людзям трэба ў горадзе, які брамаю ў Нэандэрталь завецца. Народу тут заўжды было багата, а чым далей, тым багацей — з такіх краёў едуць, што ты і ня чула пра іх ніколі. Усім да немцаў хочацца, і на нэандэртальцаў паглядзець, і кожнаму вяровачку выпрабаваць ахвота — а заадно і да бабкі завітаць, шаманкі ды шаптухі зь дзікага лесу. Зноў адчыніла свае дзьверы белая віла: вярнуліся на свае месцы і ахоўнік Баляслаў, якога Болекам па-простаму звалі, і Таня, што на рэцэпцыі сядзела ды кліентам усьміхалася. Зноў пачаў піць доктар Філіп — тыдзень трымаўся, а як падпусьціў да бабкі першага пацыента балеснага, дык за старое ўзяўся.

Як і раней, не выпускаў доктар бабку з пакоя — толькі што мэдыкаў паслухаўся і павесіў ёй на сьця­ну карціну. На той карціне акно было намаляванае, а за акном Нэандэртальскі лог. Калі Бянігна на карціну глядзела — а рабіла яна гэта часта, калі была ад візытаў вольная ды сам-насам са сваім старэчым целам заставалася — дык перад ёй, як з узгорка, сьцяліўся краявід, поўны сонца, птушак ды белых камянёў, сярод бароў ды гаёў вілася рэчка, і ўрывалася ў Бянігнін пакой высокае намаляванае неба, і ўсё гэтае неба намагалася яна ўдыхнуць сваімі сухімі грудзьмі, так, што пачынаў старую даймаць кашаль. Добры быў Філіп збаўца ейны ад страшнага сну, добры, ды дурны проста — і хцівы, хцівы, як воўк. Вось што чалавеку слабому ды добраму андартальскі лес у першую чаргу дае — хцівасьць неймаверную. Бяры, чалавеча, колькі зможаш. А хочаш, яшчэ прасі.

Але ж павесіў акно на сьцяну — пашкадаваў бабку. Значыць, не сышла яшчэ зь Філіпа дабрыня, значыць, ня здаўся ён, жыве ў ягоным мажным целе нэрвік таненькі, кволы, але вёрткі, той нэрвічак, які на пакуту чужую адгукаецца...

Цяпер доктар Філіп Майно піў моўчкі, да бабкі ня лез — толькі твар у яго рабіўся ўсё чырванейшы ды плямы па ім пайшлі брыдкія. Мог бы да бабкі прыйсьці, сказаць: “Палячы мяне, каб ня піў я больш” — ды заняты ён быў сваімі думкамі, так заняты, што толькі бутэлька яго на сьвеце трымала. Закінуў ён і люлькі свае дарагія, прыгожыя, валяліся яны на падлозе, нячышчаныя, пыліліся, і калі пацыент чарговы прыходзіў, доктар тыя люлькі нагой пад крэсла заграбаў.

Спачатку адмаўлялася бабка людзей лячыць — легла да сьцяны тварам ды на ўсе доктаравы просьбы не рэагуе. За сьцяной госьці сок апяльсінавы п’юць, абстаноўку разглядваюць ды хвалявацца пачынаюць — чаму іх да шаманкі не вядуць, раз грошы заплачаныя. А бабка ў сьцяну ўперылася — і не міргае. Адкрыла яна для сябе сакрэт усіх сьценаў андартальскага лесу: калі доўга на нейкую сьцяну глядзець, дык можна на ёй усё, што хочаш, пабачыць. Вось жа і навучылася бабка: то кот ейны на сьцяне зьявіцца, Гофман, ходзіць па шпалерах белых, пыску мые, яйцы сабе вылізвае, лапкі грызе. На бабку пазірае: калі ты ўжо, старая дурніца, дамоў вернешся? Так ужо табе добра ў тых немцаў? Не абрыдла яшчэ па астравах ды чужых хатах швэндацца? Эх, бабка, у тваім веку... У тваім веку ў труне сасновай трэба ляжаць, зямлёй захінуўшыся — ці хаця б ката карміць. А ты?

За катом іншая сэрыя пачыналася. Бачыла бабка сыночкаў сваіх, Антона ды Мішку — як яны да яе прыяжджаюць ды рэчы яе зьбіраюць: пара ўжо, бабка, вяртацца. Бачыш, мы па цябе прыехалі. Машына гатовая, паедзем у Мінск. У цырк цябе зводзім, і ў музэй вайны ацечэсьцьвеннай. А за Мішкам ды Антонам ужо і Джон з Мэры пад ручку ідуць — і сьмяюцца, шчасьлівыя. Відаць, панесла Мэры ад Джона, што б тая Элізабэта гнюсная ні падстройвала.

“Бабка! — хрыпеў доктар. — Бабка! Падымайся, людзі чакаюць! Не падымешся — карміць ня буду! Пабачыш!”

І праўда, перастаў таўстунок ейны, збавіцель дарагі, бабку карміць. І заходзіць перастаў. Невядома, ці яна так у свой лес неандартальскі хадзіць звыклася, ці ў фільмах бабцы падказалі, толькі праз два дні паднялася бабка ды Філіпу пакарылася: аднаго палячыла, другога, а там і трэці прыехаў. Атрымала тады бабка і ежы ўдосталь, і гэтую вось карціну — з акном ды логам...

Надышло ў Эркраце сапраўднае лета. І хоць кожны дзень сонца над Нэандэрталем сьвяціла, і птушкі пяялі, не было настрою ў андартальскіх людзей. Жылі яны так, быццам вось-вось павісьне над імі цёмная хмара ды пачне апускацца, засмокт­ваючы ў сябе ўсё жывое, што ў сьвеце засталося. Таму сьпяшаліся людзі жыць, у сто разоў больш і далей лёталі, у сто разоў больш грошай трацілі, у сто разоў шукалі мацнейшых радасьцяў ды асалодаў, і ў сто разоў больш верылі, што толькі магія і красата іх уратаваць ад той хмары змогуць. Усё новыя і новыя экстрасэнсы адчынялі свае цэрквы, да клінік падобныя, і клінікі, што выглядалі знут­ры, як храмы. Усё больш рабілася на вуліцах салёнаў прыгажосьці ды крамаў вечнай маладосьці, усё больш сайтаў зьяўлялася, дзе расказвалі, як у дзяўчат ды юнакоў ператварыцца, усё больш людзі пра любошчы і ліпасакцыі думалі, і ўсё менш давяралі розным сумніўцам ды прайдзісьветам. І ўсё расла ды расла слава белай вілы ў Эркраце. Не сярод усіх, каго папала, вядома, а сярод людзей знаюшчых, вопытных, хто пра здароўе сваё думае, а ня кніжкі цёмныя чытае ды ў магію і красату ня верыць. Усё больш і больш верыў андартальскі чалавек, што старыя могуць яго амаладзіць ды сілу даць — такую, каб як найдаўжэй у андартальскім лесе ўтрымацца.

На доктара Філіпа Майно лета таксама падзейнічала — аднойчы падняўся ён з ложка раніцай і вырашыў, што ўсе ягоныя бядоты мінулі. Пасьнедаў з апэтытам і спусьціўся ўніз, праверыў, ці ўсе на месцы. Пагаварыў з Баляславам сваім верным, што варта яму напарніка знайсьці — адзін ахоўнік добра, а чацьвёра плячэй шырокіх нікому не за­шкодзяць, асабліва на белай віле. Потым за дзьверы, да Тані сваёй харошанькай — запытаўся, колькі візытаў на сёньня. Прыкінуў у галаве, падлічыў — калі бабка ў гуморы, добрая сума выйдзе. Прыбраў у сваім кабінэце, стараючыся пра бутэльку ня думаць — можа, хіба ўвечары сабе кропельку дазволіць. Адпусьціла Філіпа нарэшце, быццам скончыўся страшны сон. Так у той дзень летні пагодны яму на душы лёгка зрабілася, што хоць ты патанцуй.

Зайшоў да бабкі, нахмурыўся для прыліку. Паглядзела на яго бабка ды да сьцяны адвярнулася.

“Адварочвайся, адварочвайся, — весела сказаў Філіп. — Галоўнае, работу рабі, людзей лячы, а што ты там пра мяне думаеш, бабка, справа твая...”

Выйшаў на тэрасу, выкурыў люльку — смачная была люлька на сьвежым паветры. А тут ужо і першы пацыент пад’ехаў — адкуль? А няйнакш з Расеі. Багаты дзядзька. Шмат награшыў у жыцьці, а цяпер прыперла. Ну давай, плаці — бабка і не такіх здаровенькімі адпускала.

Сеў у сваім кабінэце, вокны завесіў, волас у носе вышчыкнуў, руку на нагу, ноўтбук разгарнуў. ­Чакае.

Дзьверы адчыняюцца. Дзядзька цяжка дыхае. Ён не гаворыць ні па-ангельску, ні па-нямецку. Толькі дыхае і на доктара паглядвае.

“Я гнію”, — кажа ён нарэшце.

“Гніяце? — з задавальненьнем адкідваецца на сьпінку фатэля доктар. — О, тут дапаможа толькі магія...”

Ня ведаў доктар Філіп Майно, што ў гэты час да эркрацкага вакзалу, будынку амаль старасьвецкага, пабудаванага, дарэчы, яшчэ да першай сусьветнай, набліжаецца, поўны сонца і мэлядычных абвестак, цягнічок мясцовай чыгункі. Невялікі састаў з трох вагонаў, падобны хутчэй да трамвая. Цягнічок прыехаў са спазьненьнем на шэсьць хвілін — толькі наіўныя вераць у пунктуальнасьць мясцовых ліній. На гістарычны пэрон, па якім ступалі некалі адпраўленыя пад Вэрдэн маладыя салдаты, ладныя афіцэры ў востраканцовых шлемах, камуністычныя агенты і нацысцкія бонзы, амэрыканскія хлопцы з набітымі жуйкай ратамі і турэцкія гастарбайтэры... ды хто толькі ні ступаў! — на гэты вось самы пэрон выйшаў чалавек, апрануты так, каб яго можна было лёгка зблытаць зь некім іншым. Вось мы і зблыталі. Дзе ён? Толькі што стаяў на пэроне, любуючыся эркрацкімі відамі, і вось ужо зьнік. Мы падсьвядома шукаем кучаравую галаву, што хавае твар — але яе няма. Пасажыры маленькага цягніка разышліся ва ўсе бакі, горад раскідаў іх па сваіх вузкіх вуліцах, захінуў ценямі, заглушыў іхныя крокі роварнымі званкамі і пошумам клёнаў. Можа быць, ён сядзіць у адной з утульных эркрацкіх кавярняў, папіваючы першае латэ? Можа, ён замёр з фатапаратам, спрабуючы зрабіць панарамны здымак даліны? Ці, магчыма, ён шуснуў у адзін з дамоў, што так утульна ляжаць вунь там, у засені? Не, ён узяў таксі і выправіўся ў нэандэртальскі музэй. Пахадзіў між галавастых, паўголых фігураў тых, каго людзі адмовіліся прызнаць у якасьці продкаў. Купіў там сабе вяровачку. Нэандэртальскі баромэтр, ведаеце. Добрая дзіцячая забаўка. Вяровачкі няма — яе скраў мамант.

І чалавечка скраў. Няма яго. Хрусьне каменьчык у Нэандэртальскім логу — і нагі, што на яго ступіла, ужо няма.

Кінецца сонца птушкай з густога вецьця на чалавечую фігуру, што хутка прайшла скрозь гай. Але і яе няма ўжо.

Толькі кусты калышуцца. Тыя самыя, што тысячы гадоў таму.

Нічым не адрозныя. Як людзі.

Людзі з андартальскага лесу.

А сёмай вечара чалавек выйшаў да белай вілы, ад якой акурат ад’яжджала шыкоўная машына. Кіроўца прыязна ўсьміхнуўся — як паплечнік, як добры прыяцель, як родны. Быццам ведаў, што за чалавек прыехаў раніцай у Эркрат.

Што за чалавек падымаецца па прыступках.

Што за чалавек цісьне кнопку званка.

Што за дзьвярыма? Там Баляслаў, агромністы, з лысым чэрапам, быццам выразаным з тых дубоў, які ён некалі валіў, выйграючы першыя прызы. Баляслаў кідае на госьця кароткі позірк. Баляславу ўжо заплачана. Баляслаў любіць старыя кампутарныя гульні. Напрыклад, “Біблію”. Баляслаў ня ведае, хто перад ім, але бярэ падрыхтаваныя з ранку рэчы і сыходзіць зь вілы, не азіраючыся. Садзіцца на матацыкл і ўсю ноч едзе на ўсход.

За другімі дзьвярыма прыгажуня Таня. І на яе рахунак ужо пераведзеныя грошы. Таня ўсьміхаецца дарагому госьцю так, як яна ўмее. Таня забясьпечаная на год наперад. Таня бярэ сваю лёгкую сумачку і выпырхвае зь белай вілы. Таня здыме кватэру ў цэнтры Франкфурту. Там можна знайсьці добрую працу. Значна лепшую, чым гэтая — у доктара-алькаголіка і ягонай сьмярдзючай старой. Таня любіць усьміхацца. У яе жыцьці будзе яшчэ шмат дарагіх гасьцей. І для кожнага яе ўсьмешка будзе значыць нешта сваё. За гэта яе і цэняць.

Госьць штурхае наступныя дзьверы. Ён заходзіць у пакой, дзе сядзіць доктар Філіп Майно, ужо зусім п’яны. Сядзіць і лічыць. Лічбы не даюцца, лічбы ня складваюцца, цела зацякло, розум выцек, трэба было б выцерці, сабраць, сфакусаваць вочы.

Госьць з агідай глядзіць на постаць, што расьцяклася па фатэлі. Ён ня бавіць у гэтым завешаным шкурамі і дыванамі пакоі шмат часу. Ён загадвае ісьці зь ім — далей, за апошнія дзьверы на гэтым простым шляху, штурхае пахілае і мажное цела перад сабой і зачыняе сьвет за сьпінай.

Цяпер яны зноў утраіх. У цесным пакоі бяз вокнаў, падобным да вострава. З карціны на сьцяне на іх глядзіць Нэандэртальскі лес.

“Бабка! — прамовіў Максім Крывічанін і кінуўся ёй у ногі. Ён абнюхваў яе, тыцкаўся носам у сухое, земляное, жоўтае, чорнае, выцьвілае і ўскапанае часам. Ён вынюхваў у ёй сваю дзікую радасьць, як сабака. — Бабка! Мая бабка!”

П’яны доктар Філіп Майно у гэты час спрабаваў адчыніць дзьверы, але толькі ламаў сабе пазногці. Дзьверы былі як зачараваныя. Максім Крывічанін не зьвяртаў на яго ўвагі.

“Бабка! — павіскваў ён і сьціскаў яе да касьцей, як зімовы холад. — Паехалі дамоў. Нявеста мая... Бабка...”

Нарэшце ён павярнуўся да тоўстага і без асаблівых намаганьняў кінуў яго да бабчыных ног.

“Кожны гад чужому грошу рад. Вазьмі яе за руку”.

Філіп заплакаў.

“За руку”.

Філіп хацеў ускочыць, але ня змог, паваліўся на калені.

“Вазьмі маю бабку за руку”.

Вочы Крывічаніна зрабіліся мутныя-мутныя.

Мы ня ведаем, што далей было на белай віле, калі яна апусьцела. Хутчэй за ўсё, тут адчыніўся салён прыгажосьці. Паўсюль, дзе быў андартальскі лес, рыхтаваліся да запаветнага дня — і хацелі сустрэць яго ва ўсёй сваёй чалавечай красе. Выставіўшы напаказ усе свае слабасьці, павярнуцца сьпешчанымі, сьпечанымі салярыямі тварамі да цемры і паверыць апошні раз, што над вершалінамі гэтага лесу ўсё ж пануе сіла, якой ніхто ня можа супрацьстаяць. Паверыць і сысьці ў зямлю, як вада. Вярнуцца да вапнавых кар’ераў, адкуль усё пачыналася.

А можа, на белай віле пасяліўся іншы доктар. Доктар, якому ніхто ня верыў. Доктар зь ягонымі апаратамі, пігулкамі, тамографамі і кнігамі. Да яго хадзіла ўсё менш гасьцей. Дарагіх гасьцей — бо хіба бываюць іншыя госьці пры сыстэме страхавой мэдыцыны.

Вядома толькі адно. Па нейкім з паветраных мастоў, якія дазваляюць людзям у гэтай частцы андартальскага лесу дзяліцца магіяй і прыгажосьцю, ступалі, трымаючыся за сьпінкі сядзеньняў, жаніх і нявеста. Маці села каля ілюмінатара. Жаніх, выцягнуўшы ногі, уладкаваўся ў праходзе. Стуардэса пачала сваю пантаміму. Самалёт разьбегся і ўзяў курс на поўдзень.

Паляцела бабка ў ноч — як нехта ў сьпіну штурхнуў. Дрэмле пад завываньне машыны крылатай, вочы адплюшчыць — жаніх яе побач сядзіць, у адну кропку ўтаропіўся. Бяссоны Крывічанін. Бо ніхто на Крыўі ня сьпіць, дух сьцеражэ, той, што можа час распрасьці, усё назад вярнуць. Да чыстага лесу.

“Бабка, — паўтараў жаніх, лежачы каля яе ў нумары рымскага гатэля. — Бабка. Нявеста мая. Богам суджаная. Пацярпі. Засталося зусім ужо трошкі. Мы з табой мусім быць цярплівыя, як багі. Перад намі вечнасьць, бабка. Вечнасьць”.

Горад, што раскінуўся за акном, ведаў толк у старасьці. Ніхто ня мог сказаць, адкуль ён узяўся, а калі б і змог, дык не паверылі б. Прасьцей было сказаць, што яго знайшлі ў музэі, гэты горад, які глядзеў на старую Бянігну і яе жаніха і разумеў, што яны задумалі.

Горад-бабка. Горад-шаптуха. Горад, які даўно хоча сьмерці — ды ніяк ня можа. Горад-стары забойца.

“І ты, бабка, калі сілу мне сваю аддасі, зробішся горадам, выставіш над зямлёй свае косткі, людзям прытулак дасі. Усе гарады на бабчыных касьцях стаяць, — казаў ёй жаніх, любуючыся выглядам з акна, і гладзіў бабчыну руку, гладзіў так асьцярожна, быццам баяўся, што яна рассыплецца зараз. — Маладыя гарады — гэта і не гарады зусім. Горад мусіць састарэцца, каб сілу мець. Стары горад маладую кроў п’е і ніяк напіцца ня можа. Тут, у Рыме, некалі старыя мужчыны ў Калізэі зьбіраліся, каб кроў маладых глядыятараў піць. І мала­дзелі, маладзелі, выйгравалі для сябе на гэтых гульнях яшчэ трошкі жыцьця — і ніхто не пераймаўся, што грэх гэта. І кроў пілі, і спэрму падлеткаў, а, бабка, як табе? — бо ніхто старым рабіцца ня хоча. Столькі сілы прапала, бабка... Столькі сілы ў крыві ўтоплена... Ненавіджу кроў...”

Ён узіраўся ў горад за акном, яму на імгненьне здалося, што ня бабка ляжыць побач зь ім на ложку, а маладая ды доўгавалосая дзяўчына, сапраўдная крывічанка, якая ведае і разумее, пра што ён кажа — вось падымецца зараз, заказыча сваімі пасмамі сьвятлявымі, засьмяецца ручаіным сьмехам, ды вянок на яго надзене. Такой і была Алеся, была — пакуль не забраў ён яе да сябе на Крыўю.

“Ненавіджу кроў... Ніколі ні кроплі ні праліў. Бо ня веру ў іхнага бога хрысьціянскага, юдэйскага, крывавага. Я, бабка, калі кроў бачу — непрытомны раблюся, гемафобія ў мяне, бабка... А яны кроў любяць... Без крыві жыць ня могуць. Усё іхнае хрысьціянства — адна тоўстая крывяная каўбаса!”

Ня вытрымаў, забегаў па пакоі, замільгаў, крыламі залопаў — касавурачы на бабку вачыма сваімі зыркімі. Як ангел у пакой заляцеў.

“У нас, славянаў, тых, хто Ведай валодае, старых тапілі. Старых ани перерахувати, ани передерживати, всех старых дедов вытопити — гэта закон старажытны, славянскі. Ня я прыдумаў, у кнізе гістарычнай прачытаў. Баяліся старых, сілы іхнай баяліся. А я цябе не баюся, бабка. Кахаю цябе. Як зямлю, кахаю, як сьмерць, як корань свой родны... Толькі на такой сіле і расьцьвіце Крыўя, тая, што я знайшоў. А дзе душа чыстая, там і кроў ачысь­ціцца.

У нас, славянаў, бабка, кроў асаблівая. Ёсьць тэст адмысловы: нашая кроў чырвонай застаецца, а ў жыдоў, арабаў, турак, армян, індусаў, іранцаў — у чужародцаў кроў бляднее, сіне-зялёнай робіцца. Як у малюскаў, васьміногаў і каракаціц. Тых, каго на востраў наш сьвяты мора выносіць...”

Хутка ў яе жаніха настрой мяняўся — як у тэлевізара. Толькі што бегаў ад сьцяны да сьцяны, а цяпер ляжаў на пузе, сьмяяўся — ды прыгадваў уголас, забыўшы пра сваю нявесту.

“Некалі я верыў у кроў. Мы з хлопцамі-крывічамі ў Менску такія экспэрымэнты ставілі... Хімія і ніякай магіі. Аднапрацэнтны сьпіртавы раствор мэтыленавай лязуркі; сьпіртавая рошчына крэзылвіялету; паўтарапрацэнтная рошчына нітрату срэбра; саракапрацэнтная саляная кіслата ды яшчэ аднапрацэнтны раствор пэрманганату калію. Хочаш у крывічы? Дакажы, што варты... Што твая кроў чырвоная. Расеец Манойлаў гэтую формулу вывеў. Бралі кроў — сваю, чужую — ды на аналіз. Я ведаў, што не змагу глядзець, а каб не глядзець, найлепшы спосаб — камандаваць. Так я зрабіўся галоўным. Бо не глядзеў. Ніколі не глядзеў, што на мой загад робяць... Там я з Храністам нашым і пазнаёміўся. О, бабка, што ён пісаў тады. Хочаш, пачытаю? Усё тут, усё засталося, толькі вось Кранікёра няма больш... Скончыўся. Дапісаўся. Касмоляг наш...”

Спахмурнеў яе жаніх, але адкінуў змрочныя думкі:

“Ну, няма і няма, і няма чаго пра яго гаварыць. Галоўнае — што ад яго засталося!”

Ён уключыў ноўтбук, уладкаваўся побач з бабкай і, захлынаючыся ад захапленьня, пачаў чытаць:

“Навіны касмалёгіі. Гэта рубрыка такая... Формула крыві... А гэта назва... Бла-бла-бла... Гэта не цікава. Вось. Вось тут. “У СССР гэтую інфармацыю засакрэцілі, бо ва ўладзе былі чужародцы: жыды і каўказцы. Пад іх уплывам і пачалося перараджэньне”.

Ясна, што гэтае іхнае хрысьцінства даўно ўжо ў дупе... Але чытаем далей.

“...Кажуць, усе людзі паходзяць ад Адама. Але калі ў славянаў і ў мурынаў адзін продак, то чаму ж мы ўсе такія розныя? На першы погляд, у людзей чатыры групы крыві, рэзус-фактар і ўсё такое. Афіцыйная навука тлумачыла гэтую розніцу ўмовамі пражываньня, клімату... Напрыклад, нэгры. Яны чорныя таму, што жывуць у тропіках. Аднак колькі б тысяч гадоў белыя ні жылі ў Афрыцы і Азіі, яны чамусьці не зрабіліся ні чорнымі, як нэгры, ні вузкавокімі, як мангалёіды. У Паўночна-Ледавітым акіяне “British Petroleum” і “Газпром” знайшлі парэшткі трапічных расьлін і жывёлаў. Даказана, што яшчэ да глябальнай катастрофы полюсы памяняліся месцамі, трапічны клімат на працягу мільёнаў гадоў быў ня ў Афрыцы, а ў нас на Поўначы. Значыць, нэгры маюць такі выгляд зусім не таму, што яны жывуць у тропіках. Застаецца зьдзіўляцца, наколькі чужародныя рэлігіі (Індуізм, Хрысціянства і інш.) Белых людзей замбавалі, прымусіўшы іх паверыць у тое, што нібыта ўсё чалавецтва адбылося ад аднаго юдэйскага Адама. Чытаючы іх Біблію, мы нават ніколі не зьвярталі ўвагі на тое, што іх Адам ня быў народжаны, а быў створаны з праху, створаны штучна. Ева была зробленая з рабрыны, то бок — кланаваная. Адам і Ева былі адны, а значыць іх дзеці распладзіліся праз інцэст, як зьмеі. Таму кроў чужародцаў пры тэставаньні робіцца сіне-зялёнага колеру, што пацьвярджае іх біблейскае г. зн. штучнае паходжаньне. Атрымліваецца, што гэтыя нашчадкі Адама, як навучае іхная Біблія, чалавекападобныя, але яны ня людзі.

Адкуль жа зьявіліся чужародцы?

Міты не ўзьнікаюць на пустым месцы. За кожным мітам хаваецца нейкая рэальнасьць. Так, кітайскія міты кажуць, што кітайцы паходзяць ад нябеснага зьмея, лаціняне вядуць сваё паходжаньне ад чароўнага сабакі, жыды і арабы ад створанага Госпадам Адама. Высновы навукоўцаў: Цалкам відавочна, што розныя “расы” паходзяць ад розных пачаткаў, а не ад аднаго іх Адама, як палохалі нас хрысьціяне. І мы не самотныя ў сусьвеце. Існуе маса навуковых сьведчаньняў, прадстаўленых у фільме Everard Jurquet “Сакрэтны Космас”, аб генэтычнай сувязі чужародцаў з прышэльцамі пазазямных цывілізацый рэптылёідаў, якіх старажытныя людзі прынялі за багоў. Проста на гэтай зямлі чужародцы расы c4e34f95-150x150 апрануліся ў зразумелую нам матэрыяльную абалонку. На старажытных фрэсках адлюстравана, як прыхадні праводзяць генэтычнае скрыжаваньне ДНК малпаў, сабакаў з ДНК рэптылёідаў, каб вывесьці чалавекападобных істот і празь іх асыміляваць людзей. У няўдалых скрыжаваньнях атрымліваліся сьнежныя людзі, голэмы, русалкі і кінакефалы.

Вось так, бабка. І людзі чыталі гэта! Тысячы чыталі, дзясяткі тысяч. Чыталі і верылі! Усе чыталі — а я ўжо тады думаў пра Крыўю... ”

Спала старая Бянігна. Спала пасярод мёртвага старога гораду, побач з жаніхом сваім, які глядзеў у ноч так, быццам хацеў у ёй дзірку прагледзець.

Дзірку памерам з востраў.