Сабакі Эўропы

Мроя

Мы прыехалі зь вёскі.

Ага,

І чамусьці паставілі

Вольскага.

Тую, старую

“Мрою”.

Пачалі падпяваць, прыгадваць ды гадаць

Што было са мною

І што з табою.

Спачатку “Дваццаць восьмую зорку”.

Пасьля — “Кастрычніцкі цягнік”.

А потым: “Дзьве пары маіх шкарпэтак”.

І было адчуваньне, што мы запісаныя з табой на іх,

На тых кружэлках

і на старых касэтах.

Быццам яшчэ жывыя яны, магнітафоны мінулага,

Каханьні, піва, марозіва, убогія магазіны,

Быццам старая мроя не падманула нас,

Быццам сьвет яшчэ вольны, амаль беларускі, яшчэ нявінны.

Быццам яны яшчэ жуюць сваю шакалядную стужку й ня давяцца.

Быццам з намі ніколі

нічога

ня здарыцца.

Апрача песьняў, апрача мроі.

Мроі ды мора на два пакоі.

З намі нічога ня здарыцца.

Гэта краіна ня зьменіцца.

Мы не ажэнімся.

Не разьвядземся

І не састарымся.

Мроя прымроіцца.

Мы не сустрэнемся.

Некуды дзенемся.

Да настальгіі памалу дажыць — так сабе дасягненьне.

Горад — як гімн перамозе і гімн гігіене.

Платныя зьзяюць сваёй чысьцінёй прыбіральні.

Слухаць старыя гіты значыць нішчыць паціху рэальнасьць.

Што ж ты, блін, лезеш, быццам там цукрам пасыпана?

Чорт. Мроя. Вольскі. І мы. Аж ня верыцца.

Проста нядзеля, лета, другога ліпеня.

І год быў з нулём і са страшнаю двойкай наперадзе.