Сабакі Эўропы

2.

Напэўна, я мог бы прыдумляць сюжэты для дзіўных мультфільмаў або пісаць сцэнары кіно не для ўсіх і зарабляць на гэтым грошы.

І калі мой тэлефон зазваніў, мне нават на сэкунду падалося, што вось, нарэшце, гэта яно. “Мы хацелі б купіць ваш сюжэт пра гэтага Нільса... Як там яго? Холджэрсана, — прамовіць мужчынскі голас. — Колькі вы за яго хочаце? Адказвайце хутка, у нас яшчэ тысячы такіх, як вы”.

“Я падумаю”, — адказаў бы я з запінкай. Запінкай на “п”, як быццам я заікаюся. П-падумаю. Я заўжды так адказваю, калі ня ведаю, што сказаць. Назваць дакладную лічбу — прагучыць неяк сквапна. Быццам я толькі і чакаў, што мне пазво­няць, быццам я толькі пра грошы і думаю — а гэта ня так. Сказаць, што, маўляў, прапануйце самі — высакамерна: маўляў, ды мне насраць на вашыя баксы (а гэта, зноў жа, абсалютная хлусьня). Ка­жуць, што гэта такая хвароба, калі ты ня можаш зрабіць выбар. Я нават мэлёдыю для тэлефона не магу аб­раць. Тэлефон — такая штука: яна гаворыць за цябе, нават калі ты маўчыш. Абярэш нейкую мэлёдыю, і вось яна як зайграе ў нейкім аўтобусе — і ўсе ўжо ведаюць, які ты чалавек. Таму я паставіў на сваю Нокію самы просты гук — як у савецкага тэлефона. І ўсё роўна думаю, што гэта няправільна. Дэманстратыўная сьціпласьць і простасьць — гэта так па-снобску, а я ня сноб. Я нават падымаю, калі на тэлефоне высьвечваецца незнаёмы нумар. А мог бы і не падымаць. Вакол было такое хараство, дзевяць гадзін раніцы — і сыходзіць з парку зусім не хацелася. І гаварыць таксама.

“Алё”, — сказаў я, думаючы пра Нільса Хольгерсана.

Але гэта была Мама. Ёй ня скажаш: я п-падумаю.

“Прывітаньне, — кажа мама. — Ты где?”

“Здароў, мам. Ды так... Каву п’ю”.

“Понятно, — адказвае мама, — снова не спал. Снова шлялся один по этим своим местам...”

“Не адзін”, — адказаў я мякка.

“В твоем возрасте надо хорошо высыпаться, — таропка сказала Мама. — И питаться. Не кофе, а овощи, фрукты... Сорок — это же не шутки. Ты когда на обследование запишешься? Ладно. Так, значит, не один?”

“З Алесем”.

“Ну конечно, разве я когда-нибудь услышу от тебя женское имя? — сказала Мама і гмыкнула. — Сказал бы: с Олесей, порадовал бы материнское сердце”.

Яна ці то ўсхліпнула, ці то хіхікнула. Мая Мама — вялікая акторка.

“Ладно, сын мой. У меня к тебе просьба...”

“А ты почему не со своего номера, мам?”

“Много будешь знать... Я в аэропорту, срочно приедь сюда, мне нужно одну вещь передать... одному человеку, а я не успеваю. Заберешь у меня, позвонішь и договоришься, только это надо сегодня. Понял? Сегодня, там ждут. Ты все равно все время по городу шляешься, сделай это для меня, хорошо?”

“Хорошо, мам”.

Так ён і пачаўся, гэты вар’яцкі, вар’яцкі, вар’яцкі дзень.