Пан Лес

Ён свае ногі дажыў,

сьляды, як сьліну ваўчыцы,

скаўталі сьнягі, лаўжы —

маўчыце пра гэта, ваўчыцы.

Маўчыце, як пахне ён,

ня рушце зубамі полы —

матуля трапала лён,

каб справіць чугай да Міколы.

Забудзьце, як пахне ён,

карстагі — яшчэ карыты,

прысьніце, ваўчыцы, сон,

што вы на зіму ўсю сыты.

Ня слухайце поўсьцю лес,

ён вам цераз поле ня чутны,

ён толькі што з крушвіцы зьлез,

такі барадаты і цудны.

Масьніцы на сто сукоў

скрыпяць пад яго нагамі,

кашара на трох быкоў —

бярыце, ваўкі, быкамі,

пакіньце яго сьляды —

чаўны пагудастых кроснаў.

Кажух, як алень руды,

маячыць у шчыльных соснах.

За лесам па пояс сьнег,

за лесам поле памерла.

Ваўчыцы галоднай сьмех

у гурбах захрас па горла.

А ён, як у сенакос

свой клін адбрыдаў калісьці,

над сьнегам нагу занёс,

над полем насьпех памаліўся.

Дарога у белы сьвет —

уцёкі ад шэрай ваўчыцы,

што носам у цёплы сьлед,

бы лапамі ў куст чарніцы.

Вось поле б змагці наўпрост

да пчол у глухіх калодах.

Там пахне ня кнотам воск,

а мёдам.