Бацька так і не сьсівеў,
хоць гадоў было парадкам,
у смузе, як у сяйве,
на клады пралегла кладка.
Кладка, хісткая яна,
толькі целу ўжо ня мулка,
калдыбалася труна
на плячох сыноў і ўнукаў.
Быццам пчолаў яго мёд,
быццам жвір яго магілы —
рушыў русы радавод —
за труной ішоў пахіла.
Бацька так і не сьсівеў,
бацька так і не нажыўся,
у смузе, як у сяйве,
сын яму ўлюбёны сьніўся.