Fiołki Są Niebieskie

Rozdział 30

Biała zakurzona furgonetka mknęła przez pustynię Mpjave z szybkością stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Prowadził William. Z nastawionych na pełną moc głośników dudnił rap z płyty The Marshall Mathers LP. Samochód jechał drogą numer piętnaście w stronę Vegas. To miał być ich następny przystanek na trasie.

Dobry pomysł z tą furgonetką, pomyślał William. Była to karetka przeznaczona dla dawców krwi, oznaczona Czerwonym Krzyżem. Nadawało to ich działaniom pozory legalności. Przecież brali krew od każdego, kto zgodził się jej użyczyć.

– Już tylko kilka kilometrów – mruknął William do brata. Michael siedział rozparty, z bosą nogą wystawioną przez okno.

– Niby do czego? Do jakiejś kolejnej ofiary? Dobrze by było. Nudzi mi się i jestem potwornie spragniony – krzywił się i narzekał niczym kapryśny nastolatek, którym zresztą był. – Nie wciskaj mi ciemnoty. Myślałby kto, Slim Shady się znalazł. Tu nic nie ma.

– Sam zobaczysz – tajemniczo powiedział William. – Zaraz zapomnisz o nudzie. Możesz mi wierzyć.

Parę minut później wjechali na teren ośrodka spadochronowego, znanego jako strefa zrzutu. Michael zerwał się, zapiał z radości i zabębnił w deskę rozdzielczą. Straszny był z niego dzieciak.

– Odjazd na pełen gaz! – zawołał, zupełnie nieźle naśladując młodego Toma Cruise’a.

Uwielbiali spadochroniarstwo. Pierwsze skoki oddali wkrótce po wyjściu z więzienia. Mogli to robić całkiem legalnie, a emocje związane z lotem sprawiały, że na krótką chwilę zapominali o zabijaniu. Prędko wysiedli z furgonetki i weszli do płaskiego betonowego baraku, z pewnością pamiętającego dużo lepsze czasy.

William zapłacił za lot dwadzieścia dolarów. Na wąskim pasie startowym stały dwie maszyny typu Twin Otter, ale pilot był tylko jeden. Poza tym nikogo.

Pilot okazał się brunetką niewiele starszą od Williama. Miała dwadzieścia parę lat, jędrne i seksowne ciało, lecz małą, lisią i dziobatą twarz. Bracia wyraźnie jej się podobali. Tak jak wszystkim.

– Nie macie desek, więc nie surfujecie. Jakieś życzenia? – zapytała z silnym południowo-zachodnim akcentem. – A przy okazji… Mam na imię Callie.

– Wejdę w każdy układ! – zaoferował się Michael i wybuchnął hałaśliwym śmiechem. – Mówię całkiem poważnie, Callie. Lubimy wyzwania.

– W to akurat nie wątpię – powiedziała, przez chwilę patrząc mu prosto w oczy. – No to ruszajmy.

Wsiedli do samolotu.

Półtorej minuty później otter podskakiwał na wyboistym pasie. William i Michael wrzeszczeli jak szaleni i zanosili się donośnym śmiechem, wkładając spadochrony.

– Trzeba przyznać, że nieźle was wzięło! Lubicie latać? Lubicie akrobacje? – Callie usiłowała przekrzyczeć warkot silnika. Miała lekko chropawy głos, co – trzeba przyznać – trochę drażniło Williama. Chętnie zrobiłby jej dziurę w szyi, lecz w tym momencie nie byłoby to najmądrzejsze.

– Mniej więcej. Leć na pięć tysięcy metrów! – odkrzyknął.

– Hola, hola… Cztery zupełnie wystarczą. Temperatura i tak spadnie do trzech stopni. Każde następne trzysta metrów to dwa, trzy stopnie w dół. Na pięciu tysiącach zaczyna się niedotlenienie. Trochę to dla was za dużo… Macie za delikatną skórę.

– Sami wiemy, co dla nas dobre! Przerabialiśmy to już kiedyś! – zawołał Michael. Szczerzył zęby, bo był odrobinę zły, ale Callie prawdopodobnie wzięła to za uśmiech. Innym też to już się zdarzało.

William wcisnął jej w rękę następne dwadzieścia dolarów.

– Pięć tysięcy – powiedział z przekonaniem. – Nic się nie przejmuj. To dla nas nie pierwszyzna.

– Jak chcecie. To nie ja odmrożę sobie palce i uszy – odparła. – Pamiętajcie, że ostrzegałam.

– Nie martw się. Gorąca krew nas rozgrzeje. Dobrze latasz? Callie uśmiechnęła się.

– Zaraz się przekonamy, prawda? Powiedzmy, że już dawno nie jestem dziewicą.

William uważnie patrzył na przyrządy. Chciał mieć pewność, że na pewno polecą na właściwą wysokość. Callie gładko wyrównała lot na pięciu tysiącach metrów. Nie było wiatru, a w dole rozciągał się wspaniały widok. Samolot praktycznie leciał sam, bez pomocy.

– To nie najlepszy pomysł, chłopcy – odezwała się Callie. – Zimno tu jak cholera.

– Pomysł był dobry – zaoponował William. – W dodatku mam jeszcze lepszy!

Zaskoczył ją. Głęboko wbił zęby w jej szyję i przytrzymał. Szczęki miał silne jak imadło. Zaczai ssać. Rozpoczęła się iście niebiańska uczta…

Callie darła się wniebogłosy, szarpała się i kopała, ale nie mogła go odepchnąć. Jasnoczerwona krew tryskała po kabinie. William nie puszczał. Callie tak desperacko próbowała wstać z wąskiego fotela pilota, że wywichnęła sobie biodro.

Kilka razy kopnęła kolanami w tablicę i znieruchomiała. Jej piwne oczy stały się szkliste i martwe jak kamienie. Poddała się. William i Micheal zachłannie chłeptali krew. Napili się, lecz w ciasnej kabinie samolotu nie mogli do samego końca wysączyć swojej ofiary.

William otworzył drzwiczki. Poczuł na twarzy powiew mroźnego powietrza.

– Skacz! – wrzasnął do brata. Porzucili maszynę i pofrunęli w dół, w stronę ziemi.

Ich skok nie miał w sobie nic z upadku. O wiele bardziej przypominał swobodny lot niż spadanie.

W poziomie szybowali z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Kiedy jednak ustawili ciało pionowo, szybkość wzrastała, zdaniem Wilłiama, do stu osiemdziesięciu, a może nawet do dwustu kilometrów na godzinę.

Wrażenie było wręcz niezwykłe, nieomal graniczące z cudem. Ich ciała drżały niczym wibrafony. Pulsowała w nich świeża krew Callie. Odjazd nie z tego świata.

Przy tej szybkości lekki ruch nogą w lewo odrzucał ciało w prawą stronę.

Lecieli pionowo w dół. Prawie do samej ziemi. Żaden z nich jeszcze nie pociągnął za linkę spadochronu. To było właśnie najpiękniejsze: możliwość nagłej śmierci. Pęd powietrza popychał ich i szarpał. Słyszeli tylko poszum wiatru. Pełna ekstaza.

Nie otwierali spadochronów. Jak długo jeszcze wytrzymają? Co się z nimi stanie?

Jedyne, co nas dzieli od doskonałości, myślał William, to fakt, że nie odczuwamy bólu. Ból daje nowe doświadczenia. Jest kluczem do rozkoszy, choć w przeciwieństwie do mnie i Michaela, niewielu to rozumie.

W ostatniej chwili szarpnęli za zaczepy i rozpięły się nad nimi czasze spadochronów. William poczuł, że coś go ciągnie w górę, lecz ziemia wciąż zbliżała się z wielką prędkością.

Wylądowali i przetoczyli się na plecy. Półtora kilometra dalej mały samolot z hukiem spadł na pustynię i eksplodował. – Żadnych dowodów – wycedził William. Oczy błyszczały mu radością i podnieceniem. – To dopiero była zabawa.