I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Мне цёмнай ноччу

Дзіўны сон прысніўся:

Над лесам зорка першая ўзышла

І так прыгожа вейкі развяла,

Што я, знямеўшы, перад ёй спыніўся —

Уражлівы да незямных дзівос —

І ўсё глядзеў і не адводзіў воч.

Яна свяцілася нязвыкла блізка —

Над цішынёю восені бязлістай,

Над моракам таемных дум маіх.

І менавіта ў той шчаслівы міг,

Калі я моўчкі на красу маліўся —

Ад зоркі промень адляцеў і ўпіўся

Глыбока ў грудзі мне,

Няйначай дзіда,

І аж да сэрца вастрыём дастаў.

Я закрычаў спярша ад болю дзіка,

А потым, зубы сцяўшы, тузаць стаў,

Цягнуць, ірваць што сілы ў дзве рукі,

Але было яго нялёгка вырваць,

І я варочаў промень у бакі,

Каб расхістаць яго ў грудзях, як кол,

Забіты моцна абухом у дол.

Калі ж усё-такі рыўком імклівым

Нарэшце выцягнуў — шпурнуў наўзбоч

І... прабудзіўся.

За акном маўклівым

Яшчэ цямнейшай мне здалася ноч.

1969