I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Вечар. І дом у экранах вакон.

Хто там — не знаю — жыве.

Міма праходжу. А мне наўздагон:

«Ніл! Цябе маці заве!..»

Мама? І кліча мяне ў гэты дом?

Як гэта... мама, калі

Мамы няма? Ужо колькі гадоў

Спіць вечным сном у зямлі...

Я павярнуўся: высока акно —

Насцеж, а ў ім — сілуэт.

Божа! Таксама нябожчык даўно —

Мамін вясковы сусед.

Ён гэта крыкнуў... О голас бяды!

Толькі не веру я, не:

Мама, хоць дрэнны я сын быў, — туды

Клікаць не можа мяне.

Ведае родная, ведае: тут,

Тут я патрэбен яшчэ!..

Ну, а туды я паспею на суд.

Хто ж бо ад Бога ўцячэ?..

1992