I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Зноў стужку памяці кручу —

Гляджу сваё маленства.

Як страшна хлеба я хачу!

Калі яго наемся?

Ці на двары стаіць паўдзён,

Ці раніца, ці вечар —

Чаму я так яму жадзён?

Чаму галодны вечна?

Вось адвячоркам на грудку,

Дзе жніўны дух гарачы,

Сястра мне сунула ў руку

Малюсенькі акрайчык.

Хоць пахнуў паранкай праснак

І быў зямліста-шэры —

Я і дагэтуль помню смак

Сіроцкай той вячэры...

Вось у дзічы, пад купай лоз,

Ляжу цішком, як мёртвы.

А цётка — о, шчаслівы лес! —

Дае мне хрушчык з морквы.

І я патрошачку зусім

Адкусваю з-пад пальца —

Каб як мага даўжэй мне з ім,

Даўжэй з ім не расстацца...

Куды ні ткнуся ў памяць тых

Далёкіх дзён мінулых —

Усё адзін і той жа штрых,

Адзін і той малюнак.

З ім да сівых дажыў гадоў.

A ў старасці пачэснай —

Здаецца... скора буду зноў

Жадзён скарынцы чэрствай.

23.XII.1993