I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Панок, што ў нашы дні (хвала харобрым!)

Як дысідэнт падаўся на чужыну,

Прылюдна збэсціў крык душы збалелай,

Што даляцеў здаля, з шасцідзесятых.

Шасцідзесятыя... Я помню, помню,

Як прыбягаў дадому з горкім плачам

Малы мой сын: «Там хлопчыкі ў двары

Б'юць кулакамі ў твар мяне за тое,

Што я па-беларуску гавару!..»

Ён мне крычаў з такою крыўдай гэта

І так глядзеў праз слёзы на мяне,

Як быццам я ва ўсім быў вінаваты.

Я суцяшаў, як мог, малога сына,

Як мог, дзікунства хлапчукоў тлумачыў,

А на душы ў самога закіпала

Святая лютасць: «Ну, чакайце, злыдні,

Правадыры шчаслівай Беларусі,

Манкуртаў хросныя бацькі! Яшчэ вам

Гісторыя належнае аддасць!..»

Мой гнеў прарос са слёз майго дзіцяці.

І страшна мне было за лес ягоны.

Але да ганьбы, ведаў я, не дойдзе:

Бацькоўскай мовы не зрачэцца сын!

Табе, панок, не зразумець тых слёз,

Хоць i равеснік ты майму нашчадку:

Яшчэ з калыскі вызвалены быў ты

«От грубого, простого языка».

Панок!.. А ты часом не быў, прабач,

У тым двары i разам з хлапчукамі

Мае дзіця за мову не грумячыў?

Чаго ж бо так узяў цябе за рэбры

Мой успамін пра той дзіцячы плач?

12.III.1994