I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Гэтай скрухі мне ўжо не пазбыцца.

І не трэба, міласна прашу,

На зыходзе дня, пад зараніцай,

Усыпляць мне чарамі душу.

Я да дна свой келіх выпіць мушу.

Мне не страшны ўжо ні яд, ні нож.

І калі, нібы кіта на сушу,

Лес на волю выкіне, — ну што ж!

Адмаўчуся хоць... Бо ў паняверцы

Я не ўмеў разумна памаўчаць.

Разрываючы на часткі сэрца,

Одум горкі ходзіць па начах.

Для чаго, дзеля якой хімеры

Нёс я крыж усцяж фальшывых вех?

Ашуканы, здраджаны, схварэлы,

Як закладнік, дажываю век.

Гэтай скрухі мне ўжо не пазбыцца.

І не трэба, міласна прашу,

На зыходзе дня, пад зараніцай,

Усыпляць мне чарамі душу.

1997, верасень