* * *


У гэты век, што адвучыў маўчаць,

У кожным абудзіўшы сверб размовы,

Я веру у нясказаныя словы,

Якім, магчыма, і не прагучаць.

Дзівак, наіўны, смешны, як дзіця,

Я веру ў іх, як веруючы — ў догмы.

І гэтай веры хопіць мне надоўга.

Ва ўсякім разе — да канца жыцця.

1972

Загрузка...