I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Скора, скора я, выкляўшы касту,

Што загнала народ у бяду,

Набяру сваіх песень у кайстру

I з кавенькай па краі пайду.

Я ix пеў i бадзёра i сумна,

На людзях i ў самотнай глушы.

Можа, часам не вельмі i ўдумна,

Ды заўсёды — ад шчырай душы.

Дзесь на плошчы, наўпроць рэстарана,

Выму з торбы ix, раб хараства,

Дый звярнуся да тлустага пана:

«Можа, купіце — з ласкі Хрыста?»

I пазнаю яго, i з агіды

Скалануся i сплюну да ног:

Гэта ж той графаман прагавіты,

Што нядаўна ад зайздрасці дох...

Пераксціўшыся, сцісну кавеньку

Дый падамся паціху далей.

I ні стогну, ні плачу, ні енку

Крыўда-роспач не вырве з грудзей.

Пра адно буду думаць са страхам,

Каб не ўбачыла тая, крый Бог,

Што сказала мне колісь: «Ты графам

Будзеш жыць без бяды i турбот».

1992