Занадта сярдзітаму крытыку


Не хавай мяне, браток, жывога,

Пачакай, паспееш пахаваць.

Мне зрабіць яшчэ патрэбна многа,

Шмат яшчэ дзе трэба пабываць.

Я не ўсіх яшчэ са шчырай песняй

Абышоў і павітаў сяброў,

І не ўсім яшчэ паклон адвесіў

За дабро, за хлеб і за любоў.

Я не ўсё яшчэ раздаў, што маю:

Я збіраў свой скарб дзесяткі год

І ў труну з ім легчы не жадаю —

Марнатраўцам назаве народ.

Дый чаго табе ўжо так спяшацца?

Я ж адсюль нікуды не збягу.

Ці баішся: як бы не застацца

Перад чалавецтвам у даўгу?..

У паэтаў — нават несмяротных —

На планеце не салодкі лес.

Дык нашто ж ты, мой каханы-родны,

Адчапіў аглоблю ад калёс?

1971

Загрузка...