I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Вось і яшчэ на год бліжэй да краю.

І хоць зычліва келіхі звіняць —

Я вам, сябры, зашмат не абяцаю.

Як той казаў: пара і гонар знаць.

Абнедужэла на сяўбе нялёгкай

Не толькі цела, а душа найперш.

Вазьму пяро — а сэрца так i ёкне:

Ці не апошні выплеснецца верш ?

І агартае сум... Як позна-позна!

Тады, калі б у самы раз пачаць!..

А ў чортаў млын і сёння ў нас завозна:

«Дай! Дай!» — таўкуцца, б'юцца і крычаць.

Хоць і мяне нязводныя турботы,

Як сабачня, хапалі за крыссё —

Нутром я прагнуў і шукаў самоты,

І мне яна была мілей за ўсё.

З любога свята, вэрхалу і тлуму

Хутчэй вяртаўся ў дом сваёй душы,

Каб зноў і зноў пакутна думаць думу

У цішыні — як у лясной глушы.

І дзень і ноч, і дзень і ноч — сам-насам.

З адным і тым пытаннем да нябёс:

Дык хто ж мы ёсць? Чаму жыццём уласным

Мы не жывём? І хто зламаў нам лес?

А па-за гэтым роздумам абложным —

Плыла, гула, грымела мітусня.

І я таксама ў гул пустапарожны

Зрываўся, горка плачучы пасля.

Хадзіў на выпіўкі, хоць і не часта.

У трапатні застольнай не маўчаў.

Здаралася, бываў сярод начальства,

Але іх ласкі штось не прыкмячаў.

Ні крымскіх, ні каўказскіх, ні балтыйскіх,

Ні іншых дзесь курортаў для вяльмож —

Не бачыў нават. У даверчых спісках

Не быў. Душу не прадаваў за грош.

Ну, што ж, у век Гіены і Шакала,

Дзе і Радзіму аддаюць за штоф,

Не стацца юдам — гэта ўжо нямала,

І небу дзякаваць мне ёсць за што.

11.1996