* * *


Хоць лёс неспагадны бязлітасна крыўдзіў,

І скрушна бывала, і горка, —

Я верыў: прагляне, паўстане, узыдзе

Мая запаветная зорка!

І вось яна ўспыхнула сымбалем краю —

Найяркая ў гронцы суквецця!..

Чаго ж я ад страху цяпер паміраю?

А што — калі знічкай сарвецца?!.

1992

Загрузка...