I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Ах, насланнё! Каторы раз у сне

Я ад агіды жуткай скаланаюся:

Абдаючы сцюдзёнаю слюнявасцю,

Кратовы лапы грэбаюць па мне!

Дзве куцапалыя (чамусьці дзве,

А не чатыры), пальцамі-абрубкамі

З завостранымі кіпцюрамі цупкімі,

Па шыі грэбаюць, па галаве...

Адкуль і што за немарач найшла?

Ніводнага ж крата ў жыцці не знішчыў я

І не стаўляў прылады паляўнічыя

Каля яго падземнага жытла.

Хоць ён псаваў і сад і агарод —

Я помсты не ўчыняў за гэта ворыва.

«Такой бяды, казаў. Нашкодзіў здорава,

Ды што рабіць? На тое ён i крот!..»

Так, не чапаў брыдоты я... Але

Спаткаўшы дзе — заўсёды моцна гідзіўся.

Ці не праз гэта ім i зненавідзеўся?

Цямрэц не любіць тых, што на святле.

І вось — дайшло ну проста да бяды:

Каторы год у сне я скаланаюся

Ад лап крата, што грэбае з нянавісцю...

Хто рады дасць? Хто збавіць ад брыды?

1986