I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Усё жыццё к братэрству зваў —

З мальбой удзень, з плачом уночы,

І толькі сэрца надарваў,

І толькі сплакаліся вочы.

А хоць бы хто, а хоць бы дзе

Азваўся словам забалелым —

У незлічонай грамадзе,

У неаглядным свеце белым.

Куды ж яшчэ з маёй журбой,

З маёй бядой пайсці на споведзь,

Каб расказаць, як крыўда-боль

Ізноў душу мне есць упоедзь?

У цёмны лес пайду і там

Апошні раз нагаваруся.

Скажу ўсё дрэвам і кустам,

Хто ёсць я ў роднай Беларусі.

Скажу: «О, дрэвы і кусты,

Яшчэ з гадоў маленства мне вы

Былі як сёстры і браты, —

Маёй зямлі кусты i дрэвы.

Пачуйце ж голас-кліч бяды —

Пакуль хаджу, пакуль жывы я.

Пачуйце! Нават i тады,

Калі душа ваўком завые».

1999, красавік