I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Ён сышоў з электрычкі,

Спусціўся па сцежцы ў лагчыну

І спыніўся чагось.

Нібы ўкопаны, стаў і стаіць.

Штось забыў? Перадумаў?

Ці стала нядобра мужчыну?

Задуменна схіліў галаву

І пад ногі глядзіць.

На зямлі сакавік.

Сонца снег ручайкамі свідруе.

Вунь як сочацца скрозь,

Як імпэтна бягуць i журчаць!

Чалавек жа нічога не бачыць,

Нічога не чуе.

Як сляпы і глухі.

На абліччы — няшчасця пячаць.

«Як жа ўсё гэта стацца магло?

Хто жыццё спанявечыў?

Хто й чаму насадзіў —

Гэты глум, гэты гвалт, гэты здзек?

Хто мне свет збаламуціў —

Тады, як, расправіўшы плечы,

Я ўжо быў уздыхнуў,

Што нарэшце і я чалавек?..»

Прыдарожныя вербы

Кранаюць заспаныя гуслі.

Льецца сонца

І соснам на ўзлеску душу маладзіць.

А на сцежцы стаіць чалавек

І, як курыца ў гузік,

Атупела глядзіць у нішто,

У нікуды глядзіць.

1999, сакавік