Ён сышоў з электрычкі,
Спусціўся па сцежцы ў лагчыну
І спыніўся чагось.
Нібы ўкопаны, стаў і стаіць.
Штось забыў? Перадумаў?
Ці стала нядобра мужчыну?
Задуменна схіліў галаву
І пад ногі глядзіць.
На зямлі сакавік.
Сонца снег ручайкамі свідруе.
Вунь як сочацца скрозь,
Як імпэтна бягуць i журчаць!
Чалавек жа нічога не бачыць,
Нічога не чуе.
Як сляпы і глухі.
На абліччы — няшчасця пячаць.
«Як жа ўсё гэта стацца магло?
Хто жыццё спанявечыў?
Хто й чаму насадзіў —
Гэты глум, гэты гвалт, гэты здзек?
Хто мне свет збаламуціў —
Тады, як, расправіўшы плечы,
Я ўжо быў уздыхнуў,
Што нарэшце і я чалавек?..»
Прыдарожныя вербы
Кранаюць заспаныя гуслі.
Льецца сонца
І соснам на ўзлеску душу маладзіць.
А на сцежцы стаіць чалавек
І, як курыца ў гузік,
Атупела глядзіць у нішто,
У нікуды глядзіць.
1999, сакавік