I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Што б там хто ні лахаў —

Бог мой лёс пазначыў:

Шмат я ўсякіх страхаў

За жыццё пабачыў.

З тым і знікну, думаў.

Больш ужо — на д'ябла!

Не! — і злога духа

На табе наглядна!..

Я выходзіў з парку,

Раптам напярэймы

Выскачыла ў арку

Дзіўнае стварэнне.

Нелюдное вельмі

Нейкае страшыдла:

Вочы — як патэльні,

Нос — як чапярыдла.

Зіркнула злавесна,

Агаліла іклы,

Прахрыпела нешта

I, як прывід, знікла.

Я знямеў спачатку,

Але ўспомніў тут жа

Грознае ў выпадку

Бабчына «аружжа»:

«Соль табе ў вочы!

Галавешка ў зубы!

І дзяркач між сцёгнаў!

Каб ты здох ад стогнаў!»

Я прамовіў тройчы

Гэты кленіч бабчын,

Сплтонуў i пакрочыў

Крокам неабачным.

Што мне той нячысцік,

Дух той злы, нядобры!

Можа, сам я чымсьці

На яго падобны.

Можа, колісь дзесьці

І мяне хто-небудзь

Выкляў, паглядзеўшы,

Як пачвару-нелюдзь.

І таксама тройчы

Прашаптаў для згубы:

«Соль табе у вочы!

Галавешка ў зубы!..»

Бо чаму ж нястрымна —

З воч капеж салёны?

І чаму так дымна

Вусны засмылёны?

1998, сакавік