Пры дарозе пыльнай, шумнай,
Недалёка ад сяла,
Адзінокай прыгажуняй
Груша ўвесну расцвіла.
Кожны дзень у май той светлы
Я спыняўся перад ёй,
Ідучы ў калгас суседні
Да абранніцы сваёй.
Я глядзеў i параўноўваў
Іх чароўную красу...
Бура ноччу перуновай
Адвіхнула ў грушы сук.
Сук зялёны не жадае
Марна згінуць без пары,
Ды з жыццём яго злучае
Толькі стужачка кары.
I яшчэ не ўспела груша
Гора выплакаць слязьмі, —
Па галіне хтось бяздушна
Пераехаў калясьмі.
Утаптаў у жвір вільготны
Дробны ліст, пахучы цвет...
Ca спаткання шлях зваротны
Вёў мяне амаль услед.
Прыпыніўся я ля дрэўца,
Паглядзеў i гавару:
— Пацярпі крыху, здаецца,
Я прыйшоў яшчэ ў пару.
Будзеш ты ізноў прыгожай!
Страшны боль твой я ўніму.
Мне краса твая тут, можа,
Больш патрэбна, чым каму.
1954