I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

А мама мяне нарадзіла на сене ў калёсах,

Край бітай дарогі, у восеньскі вечар дажджлівы.

(А раз у дарозе, то, згодна з павер'ем аб лесах,

Ты долі не мецьмеш i век твой не будзе шчаслівы.)

«Усё! Не даедзем, Ляксандр! — гукнула да брата

Знямоглая мама. — Бяды табе будзе са мною...»

Той збочыў якраз ля забытай магілы салдата

І да абгародкі каня прывязаў лейчыною.

Пакуль па гразішчы мой дзядзька, хадзяін падводы,

Бабульку прынёс на плячах з недалёкае вёскі,

Дык мама, без енку, сама прыняла ў сябе роды,

Сама загарнула ў пялёнкі даруначак боскі.

Гаротніца-мама! Святая пакутніца ў Бога!

Даўно ўжо на могліцах нашых знайшла ты прытулак.

А я на паклон табе езджу — той самай дарогай,

Паўз тую ж магілу, дзе першы мой плач ты пачула.

Адлегласць ад гэнай магілы да могліц вясковых

Усё карацее, дарога ўсё болей крыжуе...

І, можа быць, мама, ты ў сына спытаешся скора:

«Ці шчасна ж дажыў ты?..» І што там табе адкажу я?

І што адкажу я, калі і ў растання хвіліну

Убачу ўсё тое ж пад купалам родных нябёсаў:

Няшчасную ў ганьбе, знябытую ў крыўдах краіну,

Няшчасны народ, раўнадушны да ўласнага лесу.

1997, люты