I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Не стала маці, да якое нёс

Душу збалелую — паспавядацца.

Не стала бацькі, што прымаў да слёз

Прапашчы лес зямлі і гаспадарства.

Не стала брата, што дарадцам быў,

Калі ўзнікала клопатнае штосьці.

Не стала i сястры, з якой любіў

Успомніць песні нашай маладосці.

Не стала ўжо i бальшыні сяброў, —

Каб пасядзець за чаркай i яшчэ раз

Адчуць, што хіжы век нас не развёў

I што нам шлях не засланіла шэрасць.

Не стала ўжо, прашу мне дараваць,

І закаханага ў жыццё паэта,

Што так любіў над вершам шчыраваць,

Як Усявышні над стварэннем света!

Таго паэта ўжо няма. Няма!

А сноўдае сярод руін былога

Яго двайнік. Не сільцеся дарма

Пазнаць у ім свайго братка старога.

1997, снежань