А памяць бунтуе.
Напэўна, нішто мне
Яе не ўлагодзіць:
Як мора — бушуе,
І дыбіцца ў шторме,
І ходырам ходзіць.
Бясконцыя хвалі
Нястрымана гоніць
У накіпах белых.
І ў тым парыванні
Са дна і з прадонніц
Выносіць на бераг —
Не скарб для скарбонкі
Бурштыны ці перлы —
Не знак суцяшэння,
А толькі абломкі
Калісь пацярпелых
Караблекрушэнняў.
1993