Сябры мае, я ведаю і сам,
Што быў бы сорам — у палоне страху
Гадаць, чаго: якіх уцех ці драм
Чакаць мне трэба на астатку шляху.
Я шчодрасць лесу ацаніў даўно,
Як мог — аддзякаваў. Цяпер, няхцівы,
Хачу, каб толькі i ўсяго адно
У міг апошні даў мне Літасцівы:
Каб даў пачуць, як пад акном маім,
Забавы ладзячы, дзятва-малеча
Прыгожа іi нязмушана зусім
На мове роднае зямлі шчабеча.
Каб перш чым свет імглою паплыве,
Я мог сказаць: «Ну вось, і мне не страшна:
Як ні душылі, а Яна — жыве!
Жыве, жыве святая Мова наша!»
14.1.1996