I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Салон у стылі найнавейшым,

Прытворны смех і гамана.

Ці не пара паслухаць вершы

Пад гэту пеністасць віна?

Ах, вось чаго сюды я званы!

Каб вершам слых паказытаць.

Каб праз саломку пунш духмяны

Яшчэ смачней было смактаць.

О не, мадам! Для насалоды

Ён не прыдасца, верш мой, вам.

Ён — не салонны, ён — салены.

Вы памыліліся, мадам.

Прагорклы ён! Прагорк дашчэнту,

Як яблык з дзічкі на мяжы, —

Звядзе аскома вам пашчэнкі.

Чужы мой верш для вас, чужы.

Не можа вас ён бестурботна

Ні забаўляць, ні весяліць:

Яму ад цяжкіх дум журботна,

Яму ад горкіх страт баліць.

Ён лесам стаў маім у полі,

Дзе ў горле пыл, дзе пот — цурком,

Ён хлебу чорнаму ніколі

Не зможа здрадзіць ні радком.

Прыроднай соллю-гаркатою

Зямлі бацькоў павінен ён,

Што ёсць і будзе мне святою —

Да скону дзён. Да скону дзён...

1983