I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Віхура!.. Віхура!..

Няўрымсная бура!..

Адкуль узялася?

З чаго пачалася?

Схапіла, сарвала

І цягне, і ўзносіць

Угору і ўгору,

Увысь, у прастору,

У чорныя хмары,

За хмары, да сонца,

Да сонца! А сонца

Так зырка там свеціць

І паліць, і смаліць,

І вочы мне слепіць!..

Віхура, віхура!

Шпурляе, шматае,

І круціць, і гоніць,

І рве-разрывае,

І дух забівае,

Займае, сцінае...

Куды яна кіне?

І дзе апынуся?

Чаму не баюся,

Што гэта стыхія

Душу мне скамечыць

І збэрсае-склыча?

За тое, што кліча

Заглянуць у вечнасць?

А можа — што возьме

З разгону, з размаху

Шпурне мяне вобзем —

І ціша наступіць?

І ціша наступіць!..

І ціша наступіць...

Навек!.. І нікому

Нідзе не зарупіць,

Што ў буры-віхуры

Звіхурыўся хтосьці...

Не! Грымнуцца вобзем,

Рассыпяцца косці,

Ды вочы паб'юцца

На пырскі-асколкі —

Расою прадьюцца

На травы і зёлкі...

А дух безаглядны,

Душа-непакора

Ачахне, ашляхне,

Знямогне няскора!

А будзе насіцца,

Між хмарамі віцца

І весела жыхаць

Агнём-бліскавіцай.

Хто прагне віхуры,

Як прагнуць збавення, —

Агонь-бліскавіца

Таму блаславенне!

1992