I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Калі пералескам, між сосен,

Блукаў на змярканні паэт

І слухаў вясны сугалоссе,

І слухаў бясконцы сусвет, —

Знянацку, гняўліва, сурова,

Наўперак суладдзю ўсяму,

З нябёсаў данеслася слова

І ўдарыла ў сэрца яму.

Кальнула, як вострая стрэмка.

Каб хто тады глянуў у твар —

Напэўна, пазнаў бы на зрэнках,

Балючы які быў удар!..

Дадому ён сунуўся ценем,

А ноччу — не сплюшчыў павек.

Страшное было прасвятленне.

Бязлітасны лесу быў здзек.

З той даты, каб справіцца з болем,

Ён варыць штовечар шалфей.

А горычы — болей і болей.

А стрэмка — глыбей і глыбей.

Час вылечыць быў бы павінен.

А вось жа бяссільны і ён.

Не выме той стрэмкі, не выме.

Не здыме той Божы праклён.

1992