I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

Mae грахі, усе да аднаго,

Па вышняму прысуду —

Мае навек. Я ix ні на каго

Перакладаць не буду.

Вось ля варот

Багі ляжаць наўзбоч,

Нізрынутыя з высяў.

Ці я свядома

Шанаваў ix моц —

Ці проста з імі звыкся?

Не ведаю...

Гляджу на ix, аднак,

Як на пакут астачу...

Мне кажуць:

«Плюнь і разатры, дзівак!..»

Я ж адыдуся й плачу.

Не, не шкада мне

Зрынутых у пыл.

Шкада сябе самога.

Сябе. Каго, хоць і не быў сляпы,

Тут мелі за сляпога.

А больш —

Па дзетках плачу я ў журбе,

Што, сапраўды аслепшы,

За Бога д'ябла выбралі сабе,

Як быццам д'ябал — лепшы.

1993