I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008

На судзілішчы тым,

Што ўчынілі сляпцы,

Быў і голас зусім не сляпога,

А таго, што даваў

На кургане-капцы

Клятву імем братэрства святога.

Ён найлепей з усіх

Знаў у той грамадзе:

У адным вінаваты «падсудны»,

Што ніколі,

Ні разу,

Ні ў чым і нідзе

Не прадаў свой народ шматпакутны.

І застрэў

У «падсуднага» ў горле камяк,

Варухнуліся здрадліва губы

І адно прашапталі —

Нячутна, няўзнак:

«Як жа гэта ты, братачка любы?..»

«Вось дзе наша пагібель,

Халопы-рабы,

Па-за гэтым прычын не шукайце», —

Так ён суддзям сказаў

I ўцямнеў ад журбы,

Як над свежай магілаю маці.

Сто разоў ганьбаваны

Паклёпам-маной

За адданасць бацькоўскаму краю,

Ён суцешыцца мог

Толькі думкай адной,

Што стрывае i гэта, стрывае!..

Ён павінен трываць —

І трываць да канца,

Каб ісці —

І ў хадзе не згінацца —

На святло, што калісьці

З кургана-капца

Ён убачыў вачыма юнацтва.

9.7.1989