Каханне [Кніга лірыкі]

Ты, магчыма, словы пераблытаў

і сказаў балючыя таму,

што спатканне першае забыта,—

прывіталі снегіры зіму.

На дварэ даўно пахаладнела,

можа, табе ў сэрца удыхнуў

яры снежань свіст кудасы белай,

каб ты ціхай ласкі не пачуў.

Наша лета доўга адцвітала,

аж пакуль зусім не адцвіло...

Снег ляжыць на вулідах квартала,

сыдзе ён, і... вернецца цяпло.

У душы народзіцца здзіўленне,

ну няўжо — адлёгся снегапад?..

Дай пабыць тваім крылатым ценем,—

словы тыя забяры назад.