Oczy Smoka

2

Chociaż król Roland był stary – przyznawał się do siedemdziesiątki, ale z pewnością przekroczył już ten wiek – jego synowie liczyli sobie niewiele lat. Przyszło mu ożenić się późno, gdyż nie spotkał kobiety, która by mu się spodobała, a jego matka, wielka królowa wdowa z Delainu, sprawiała na Rolandzie i wszystkich innych, nie wyłączając jej samej, wrażenie nieśmiertelnej. Rządziła królestwem już pięćdziesiąt lat, gdy pewnego dnia podczas podwieczorku włożyła sobie do ust świeżo ukrojony kawałek cytryny, aby złagodzić kłopotliwy kaszel, jaki dokuczał jej w ciągu ostatniego tygodnia czy trochę dłużej. Podczas tego właśnie podwieczorku występował żongler ku rozrywce królowej wdowy i jej dworu. Żonglował pięcioma sprytnie wykonanymi kryształowymi kulami. Dokładnie w chwili gdy królowa wkładała do ust plasterek cytryny, żongler upuścił jedną ze swych szklanych piłeczek. Roztrzaskała się ona na kamiennej posadzce wielkiej Sali Wschodniej z głośnym hukiem. Zaskoczona tym królowa wdowa wciągnęła powietrze, a jednocześnie do tchawicy wpadł jej kawałek cytryny, którym udusiła się. Cztery dni po jej śmierci odbyła się koronacja Rolanda na placu Iglicy. Żongler jej nie oglądał; trzy dni wcześniej został ścięty na katowskim pniu umieszczonym za Iglicą.

Król bez następców wywołuje u wszystkich niepokój, zwłaszcza gdy ma lat pięćdziesiąt i łysieje. Tak więc w żywotnym interesie Rolanda leżało jak najprędzej się ożenić i mieć wkrótce potomka. Jego najbliższy doradca, Flagg, jasno mu to wykazał. Ponadto uzmysłowił mu, że osiągnąwszy pięćdziesiątkę ma przed sobą niewiele lat na spłodzenie następcy. Flagg poradził królowi, żeby szybko brał sobie żonę, nie czekając na damę ze szlachetnego rodu, która mu się spodoba. Jeśli dama taka nie trafiła mu się, zanim osiągnął lat pięćdziesiąt, powiedział Flagg, to prawdopodobnie nie pojawi się już nigdy.

Roland dostrzegł mądrość tej rady i zgodził się z nią, nie mając ani przez moment pojęcia, że Flagg o rzadkich włosach i bladej, prawie zawsze ukrytej pod kapturem twarzy wiedział o jego najtajniejszym sekrecie: nigdy nie spotkał kobiety swoich snów, albowiem nigdy naprawdę o niej nie marzył. Kobiety napawały go niepokojem. I nigdy nie podobała mu się czynność, dzięki której w brzuchach kobiet pojawiały się dzieci. Czynność ta także budziła w nim uczucie niepewności.

Ale dostrzegł mądrość zawartą w radach czarnoksiężnika i w sześć miesięcy po pogrzebie królowej wdowy w królestwie odbyło się znacznie szczęśliwsze wydarzenie – zaślubiny króla Rolanda z Sashą, która miała zostać matką Piotra i Tomasza.

Rolanda nie darzono ani miłością, ani nienawiścią w Delainie. Sashę natomiast kochali wszyscy. Gdy umarła przy urodzeniu swego drugiego syna, królestwo ogarnęła najczarniejsza żałoba, która trwała przez rok i dzień. Sasha była jedną z sześciu kandydatek na żonę, jakie Flagg podsunął królowi. Roland nie znał żadnej z nich, a wszystkie należały do tej samej klasy i grupy majątkowej. Wszystkie miały w żyłach krew szlachecką, ale żadna nie wywodziła się z królewskiego rodu; każda była łagodna, przyjemna i cicha. Flagg nie sugerował nikogo, kto mógłby zająć jego miejsce najbliżej królewskiego ucha. Roland wybrał Sashę, gdyż sprawiała wrażenie najcichszej i najłagodniejszej z całej szóstki i budziła w nim najmniejszy lęk. Tak więc pobrali się. Sasha z Zachodniej Baronii (bardzo niewielkiej) miała wtedy siedemnaście lat, o trzydzieści trzy mniej niż jej mąż. Nigdy nie widziała mężczyzny bez spodni do nocy poślubnej. Gdy przy tej okazji zobaczyła jego sflaczały członek, zapytała z wielkim zainteresowaniem: – Co to jest, mężu? – Gdyby powiedziała cokolwiek innego albo zadała pytanie nieco innym tonem, wydarzenia tamtej nocy, a zarazem cała ta historia mogłyby przybrać inny bieg; pomimo specjalnego napoju, jaki Flagg dał mu godzinę wcześniej pod koniec uczty weselnej, Roland mógłby po prostu dyskretnie zwiać. Ale ujrzał ją wtedy dokładnie taką, jaka była – bardzo młodą dziewczynę, która wiedziała jeszcze mniej na temat robienia dzieci niż on sam, i zauważył też, że usta jej wyrażały życzliwość, więc pokochał ją, jak wszyscy inni w Delainie mieli ją pokochać. To Żelazo Króla – powiedział.

– Nie jest podobne do żelaza – rzekła Sasha z powątpiewaniem.

– Jeszcze nie jest wykute – odparł.

– Aha, a gdzie jest kuźnia?

– Jeśli mi zaufasz – powiedział, kładąc się obok niej do łóżka – pokażę ci, bo sprowadziłaś ją ze sobą z Zachodniej Baronii, chociaż nic o tym jeszcze nie wiesz.