135 μύθοι του Αισώπου

Οι Ποντικοί κι οι Γάτες

Σ' ένα μεγάλο, παμπάλαιο σπίτι, με πολλά πατώματα και πολλά δωμάτια, οι ποντικοί είχανε πληθύνει κι είχαν γίνει στρατός ολόκληρος.

Οι άνθρωποι που έμεναν σ' αυτό το σπίτι, πήρανε πολλές γάτες και, μέρα νύχτα γινόταν άγριος πόλεμος εκεί μέσα, ανάμεσα στις γάτες και στους ποντικούς. Μόλο που οι γάτες ήταν πολύ λιγότερες, οι ποντικοί την πάθαιναν πάντοτε κι όταν το 'βαζαν στα πόδια, για να κρυφτούνε στις ποντικότρυπές τους, άφηναν αρκετούς συντρόφους τους στα νύχια των γάτων, που τους κυνηγούσαν .

Είδαν κι απόειδαν οι ποντικοί, πως δεν τα βγάζουν πέρα με τις γάτες και, μια νύχτα, μαζεύτηκαν όλοι μαζί σ' ένα υπόγειο κι άρχισαν να συζητούν τι έπρεπει να γίνει, για να κερδίσουν σ' εκείνο τον άγριο πόλεμο, όπου πάντοτε, ως τότε, ήταν οι νικημένοι.

– Να πέσουμε όλοι μαζί πάνω στις γάτες και ν' αρχίσουμε να τις δαγκώνουμε, ώσπου να τις κομματιάσουμε όλες! πρότεινε ένας.

– Μας χρειάζονται αρχηγοί, που να κυβερνάνε το στρατό μας και να κάνουν τα σχέδια για τις μάχες! πρότεινε ένας άλλος ποντικός.

Αυτή η πρόταση άρεσε σε όλους τους ποντικούς. Διάλεξαν λοιπόν τους πιο δυνατούς και τους ονόμασαν αρχηγούς τους.

Οι αρχηγοί σκέφτηκαν πως, για να φαίνεται το αξίωμά τους, έπρεπε να ξεχωρίζουν από τους άλλους ποντικούς κι αποφάσισαν να κολλήσουν στα κεφάλια τους κέρατα.

Έτσι στολισμένοι, ξεκίνησαν την άλλη μέρα, επικεφαλής όλων των ποντικών, για να πολεμήσουν τις γάτες. Αλλ' οι γάτες νίκησαν πάλι, οι ποντικοί έτρεξαν να κρυφτούνε στις τρύπες τους κι οι αρχηγοί τους έμειναν απέξω και τους έφαγαν οι γάτες, γιατί τα κέρατα που στόλιζαν τα κεφάλια τους, τους εμπόδιζαν να χωθούνε στις ποντικότρυπες.